Polski English Deutch wyjście strona główna
 
  jesteś tutaj: nadzieja.pl > książki > co mówił Jezus > o dniu...

 

 
 

CO MÓWIŁ JEZUS
O DNIU ODPOCZNIENIA

 
 

archiwum zagadnień:
O POKOJU W TWYM SERCU | O TWOIM SZCZĘŚCIU | O MODLITWIE | O BOGU | O SOBIE | O DUCHU ŚWIĘTYM | O ANIOŁACH
O PIŚMIE ŚWIĘTYM | O SZATANIE | O ZBAWIENIU | O WIERZE | O SWYM PONOWNYM PRZYJŚCIU
O ZNAKACH SWEGO POWTÓRNEGO PRZYJŚCIA | O DZIESIĘCIU PRZYKAZANIACH | O DNIU ODPOCZNIENIA | O SĄDZIE OSTATECZNYM
O KOŚCIELE
| O MAŁŻEŃSTWIE | O UZDROWIENIU BOŻYM | O CHRZCIE | O NASZEJ ŚMIERCI | O PRZYSZŁYM ŻYCIU | O PIEKLE
O KRÓLESTWIE „KAMIENIA”
| O NADEJŚCIU SWEGO ŚWIATOWEGO KRÓLESTWA | O SIEDMIU ZBORACH
O KOŚCIELE CIERPIĄCYM I TRIUMFUJĄCYM | O PIECZĘCI I ZNAKACH OSTATNICH DNI | O ANIELE Z OTWARTĄ KSIĘGĄ
O NIEPOKUTUJĄCYM ŚWIECIE
| O NADCHODZĄCYM TYSIĄCLECIU | O NIEBIE NA ZIEMI

wykład 15W czasie Wielkiej Rewolucji Francuskiej zarysowała się dążność do odwrócenia się od religii chrześcijańskiej. W tym właśnie celu zerwano z siedmiodniowym tygodniem, ustanawiając zamiast niego dekadę, czyli okres dziesięciodniowy. Ten dziesięciodniowy cykl zupełnie jednak nie wytrzymał próby czasu, okazał się nieprzydatny i niemożliwy do utrzymania, w związku z czym trzeba go było zarzucić. I tak też się stało.

Pewien sceptycznie myślący pisarz stwierdził, iż łatwiej byłoby uwierzyć, że Mojżesz ustanawiając siedmiodniowy cykl pracy i odpoczynku inspirowany był przez jakieś nadprzyrodzone objawienie niż w to, że jest to dzieło przypadku.

H. L. Hastings zwrócił kiedyś uwagę na okresowość niektórych zjawisk, np. stadia tyfusu to siedem, czternaście, dwadzieścia jeden, dwadzieścia osiem dni. To samo dzieje się z wielu innymi chorobami czy urazami, ich stadia układają się tak jak wielokrotność „siódemki”.

Wielu wierzy, że człowiek stworzony został według tego siedmiodniowego planu i dlatego potrzebuje dnia odpoczynku, podobnie jak zegar, który musi być nakręcany co pewien czas. Wydaje się, że prawo „siódemki” tkwi w samej naturze ludzkiej. Odwołujemy się jednak zawsze do słów Jezusa Chrystusa, który powiedział: „Sabat jest ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla sabatu. Tak więc, Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu” MAR. 2,27.28.

Zarówno człowiek, jak i zwierzę wymaga odpoczynku. Z pewnością Bóg wie doskonale, jak i kiedy Jego stworzenia mają odpoczywać. Aby zapewnić nam ten odpoczynek Bóg dał „sabat” (sobotę) — to znaczy dzień odpocznienia. Oczywiście jest to czas przeznaczony nie tylko na odpoczynek cielesny, ale i na odpoczynek duchowy. Cóż więc te „dni odpocznienia” oznaczają dla mnie i dla ciebie? Czy jest to czas duchowych błogosławieństw i duchowego wzrostu? Czy spędzamy ten czas właściwie, a może ignorujemy go? Wielu sądzi, że wszystkie dni są do siebie podobne jak krople wody, że jeden dzień nie różni się niczym od drugiego. Jasne jest jednak, że Chrystus wyraźnie wyróżnia jeden dzień tygodnia jako swój własny dzień.

Zwróćmy uwagę na następujący tekst Pisma Świętego: „W dzień Pański popadłem w zachwycenie” OBJ. 1,10. Widzimy, że apostoł Jan jeden dzień uważał za szczególnie ważny, ważniejszy od innych, nazywając go „dniem Pańskim”. I właśnie w tym dniu doznał objawienia. Który dzień tygodnia został teraz tak nazwany? Zwróćmy jeszcze raz uwagę na słowa Zbawiciela: „Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu” MAR. 2,28. Nie ulega wątpliwości, że Pan ma swój dzień, który nazwany jest sabatem, a jest nim nasza sobota. [w górę]

Sięgnijmy do Pisma Świętego, a znajdziemy w nim pierwszą wzmiankę o tym dniu. „Tak zostały ukończone niebo i ziemia oraz cały ich zastęp. I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, którego Bóg dokonał w stworzeniu” 1 MOJŻ. 2,1-3. Opisane jest tu ustanowienie dnia odpocznienia.

Stworzenie świata i wszystkich rzeczy odbyło się w ciągu sześciu dni. Siódmego dnia Bóg zakończył swoje dzieło i odpoczął. Potem pobłogosławił ten dzień i poświęcił go, czyli oddzielił go dla świętego użytku. Jedynymi żyjącymi wówczas na świecie ludźmi byli Adam i Ewa. Tylko oni mogli więc przestrzegać soboty i rzeczywiście święcili ją jako dzień odpoczynku.

Niektórzy myślą, że sobota została ustanowiona tylko dla Żydów. Zauważmy jednak, że zaistniała na wiele wieków przed powstaniem narodu żydowskiego! Sobotę ustanowiono dla człowieka, dla całej ludzkości, dla wszystkich ludzi, ras i narodów. Następne pytanie brzmi: Kto ustanowił sobotę jako dzień odpocznienia? Odpowiedź jest jasna, wynika bowiem z Pisma Świętego: „Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, a Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez nie powstało, a bez niego nic nie powstało, co powstało” JAN 1,1-3.

Kto jest tym Bożym Słowem? Odpowiedź znajdujemy w wierszu czternastym: „A Słowo ciałem się stało i zamieszkało wśród nas, i ujrzeliśmy chwałę jego, chwałę, jaką ma jedyny Syn od Ojca, pełne łaski i prawdy”. To przez swego Syna Bóg stworzył i ustanowił wszystko. O mocy Chrystusa objawionej w stworzeniu i odkupieniu mówi apostoł Paweł w Liście do Kolosan: „W którym mamy odkupienie, odpuszczenie grzechów. On jest obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym wszelkiego stworzenia, ponieważ w nim zostało stworzone wszystko, co jest na niebie i na ziemi, rzeczy widzialne i niewidzialne, czy to trony, czy panowania, czy nadziemskie władze, czy zwierzchności; wszystko przez niego i dla niego zostało stworzone” KOL. 1,14-16.

Aby lepiej utrwalić w naszych umysłach tę wielką prawdę, że Syn Boży stworzył świat, przeczytajmy natchnione słowa apostoła Pawła z Listu do Hebrajczyków: „Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył. (...) Lecz do Syna: Tron twój, o Boże, na wieki wieków, berłem sprawiedliwym berło Królestwa twego. Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość: Dlatego namaścił cię, o Boże, Bóg twój olejkiem wesela jak żadnego z towarzyszy twoich. Oraz: Tyś, Panie, na początku ugruntował ziemię, i niebiosa są dziełem rąk twoich” HEBR. 1,1.2.8-10. [w górę]

Widzimy teraz, kto ustanowił dzień odpocznienia — sobotę. Jest ona dziełem Syna Bożego. Jest jedną z rzeczy, którą Bóg uczynił w tygodniu stworzenia. Sobota jest pamiątką stworzenia. W każdy dzień odpocznienia wszyscy prawdziwi chrześcijanie powinni rozpamiętywać ten oczywisty i zdumiewający fakt. Powinni rozmyślać nie tylko o twórczej potędze Chrystusa, ale i o odradzającej mocy, której udziela On w dniu sobotnim. Musimy narodzić się na nowo, ani nie z ciała, ani z woli męża JAN 1,13.

Z całą więc pewnością Jezus był niezawodnym i doskonałym sędzią prawdy o dniu odpocznienia, jak również dał przykład, w jaki sposób go zachowywać. Biblia zawsze wymienia jako siódmy dzień tygodnia sobotę. Niedziela jest więc pierwszym dniem tygodnia. Każdy z nas będąc dzieckiem znał na pamięć dziesięć przykazań. Z czasem niektóre z nich wyleciały z pamięci. W jakim jednak stopniu pamiętamy np. czwarte przykazanie nakazujące święcenie ustanowionego przez Boga dnia odpoczynku — soboty? Jest ono poprzedzone przykazaniem przestrzegającym przed nadużywaniem imienia Bożego. Na drugiej tablicy praw znajdujemy zakazy zabójstwa, kradzieży, cudzołóstwa, oszustwa i pożądania.

Przykazanie nakazujące święcić Boży dzień odpocznienia brzmi: „Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go” 2 MOJŻ. 20,8-11. Zauważmy, że podane są tu także powody święcenia dnia sobotniego, a mianowicie, że Bóg stwarzał nasz świat przez sześć dni, a siódmego dnia odpoczął. Sobota jest więc pamiątką stworzenia, narodzenia się świata. Dzień ten stale przemawia do naszego umysłu, że Bóg stworzył i nadal utrzymuje wszystko swoją mocą. Jak wiemy z poprzednio przytoczonych tu słów Pisma Świętego, Jezus brał czynny udział w stworzeniu świata i sobota przypomina nam nie tylko Jego chwałę, ale jest dowodem, że On jest Panem wszystkiego. Dlatego prawdziwym dniem Pańskim jest dzień, który ustanowił Jezus, nasz Pan. Dochodzimy więc do prawidłowej linii rozumowania co do dnia Pańskiego (patrz OBJ. 1,10). Dniem tym jest według Pisma Świętego sobota MAR. 2,27.28. Sobota jest siódmym dniem tygodnia 1 MOJŻ. 2,1.2. Wszystkie te fakty potwierdzone zostały w czwartym przykazaniu wypowiedzianym przez samego Boga na górze Synaj i napisanym na tablicach kamiennych, a w nowym przymierzu — na tablicach serc. „Takie zaś jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po upływie owych dni, mówi Pan. Prawa moje włożę w ich umysły i na sercach ich wypiszę je, i będę im Bogiem, a oni będą mi ludem” HEBR. 8,10.

Gdy Jezus chodził po ziemi i nauczał, prawdziwa natura soboty była już zapomniana przez ludzi. Tradycje ludzkie górowały nad ustanowionym przez Boga porządkiem rzeczy. Ludzkie pomysły wypaczyły prawdziwą treść, istotę soboty, Bożego dnia odpocznienia. Jezus przywrócił znowu sobocie jej błogosławioną naturę, odrzucając ludzkie dodatki i ustawy. Przypomniał ludziom, że dzień ten ustanowił dla człowieka, dla jego błogosławieństwa i pomocy. Duża część służby i nauk Jezusa poświęcona była właściwemu zachowywaniu soboty. Pismo Święte mówi, że gdy rozpoczął swoją publiczną służbę, „powrócił Jezus w mocy Ducha do Galilei, a wieść o nim rozeszła się po całej okolicznej krainie. On sam zaś nauczał w ich synagogach sławiony przez wszystkich. I przyszedł do Nazaretu, gdzie się wychował, i wszedł według zwyczaju swego w dzień sabatu do synagogi, i powstał, aby czytać” ŁUK. 4,14-16.
A więc Zbawiciel brał udział w nabożeństwie sobotnim. Nie potrzebował tego robić, by przyciągnąć ludzi, bo i tak tłumy natychmiast podążały tam, gdzie się pojawił. Jezus chciał w ten sposób okazać, że dzień święty należy święcić, i sam święcił ten dzień. [w górę]

W tej samej Ewangelii Łukasza czytamy o pierwszych cudach, których Zbawiciel dokonał w dzień sobotni, np. w Kapernaum, gdzie nauczał w dnie sobotnie. „A w synagodze był człowiek, opętany przez ducha nieczystego, który zawołał głośno: Ach, cóż mamy z tobą, Jezusie Nazareński? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kim Ty jesteś, Święty Boży. A Jezus zgromił go, mówiąc: Zamilknij i wyjdź z niego!” ŁUK. 4,33-35.

Ludzie słuchali ze zdumieniem. Mówili między sobą: „Cóż to za mowa, że mając władzę i moc nakazuje duchom nieczystym, a wychodzą?” (w. 36) Potem Jezus opuścił synagogę i udał się do domu apostoła Piotra. Czytamy o tym w wierszach trzydziestym ósmym i trzydziestym dziewiątym: „A teściowa Szymona miała wielką gorączkę i wstawiali się u niego za nią. I stanąwszy nad nią, zgromił gorączkę, i ta opuściła ją. I zaraz wstawszy, usługiwała im”.

Był to rzeczywiście cudowny dzień sobotni w Kapernaum. Cuda, jakich dokonywał Zbawiciel, często miały miejsce właśnie w dnie sobotnie. Niektórzy Żydzi tak skrupulatnie przestrzegali sabatu, że czekali aż do zachodu słońca, by przynieść chorych do Jezusa, aby ich uzdrowił.

„A gdy nadszedł wieczór i zaszło słońce — pisze w swej Ewangelii Marek, który zanotował to samo wydarzenie, co Łukasz — przynosili do niego wszystkich, którzy się źle mieli i opętanych przez demony. I całe miasto zgromadziło się u drzwi. I uzdrowił wielu, których trapiły przeróżne choroby, i wypędził wiele demonów” (Mar. 1,32-34). Według Pisma Świętego dzień odpocznienia zaczynał się zachodem słońca i trwał do kolejnego zachodu. Biblijną metodą odmierzania dni nie jest liczenie ich od północy do północy, ale od zachodu do zachodu słońca.

„I nastał wieczór, i nastał poranek — dzień pierwszy” 1 MOJŻ. 1,5. „Gdy nadszedł wieczór i zaszło słońce” — podaje ewangelista Marek, podobnie jak źródła Starego Testamentu 5 MOJŻ. 16,6; 3 MOJŻ. 23,32. Według przykazania Bożego dzień odpocznienia rozpoczyna się zachodem słońca w piątek i trwa aż do zachodu słońca w sobotę. Następną wzmiankę o służbie Chrystusa w dnie sobotnie znajdujemy w dwunastym rozdziale Ewangelii Mateusza. Chrystus i Jego uczniowie szli w dniu sobotnim wśród łanów zbóż. Uczniowie Jego, będąc głodni, zaczęli zrywać kłosy, rozcierać je w rękach i jeść wyłuskane ziarno. Zauważyli to faryzeusze i powiedzieli do Niego: „Oto uczniowie twoi czynią, czego nie wolno czynić w sabat. A On rzekł im: Czyż nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy był głodny, on i ci, którzy z nim byli? Jak wszedł do Domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie wolno było jeść jemu ani tym, którzy z nim byli, tylko samym kapłanom? Albo czy nie czytaliście w zakonie, że w sabat kapłani w świątyni naruszają sabat, a są bez winy? Ale mówię wam, że tutaj jest coś większego niż świątynia. I gdybyście byli zrozumieli, co to jest: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu MAT. 12,1-8. [w górę]

Argumenty Chrystusa były całkowicie przekonywające. Po pierwsze, powołując się na biblijny przykład Dawida, Chrystus wykazał, że skoro nie było w nim winy, gdy spożywał tak zwane chleby pokładne, to o ileż mniejszym przekroczeniem było spożywanie ziarna na polu przez Jego uczniów. Chrystus oddzielił tu tradycję i zwyczaje żydowskie od tego, co jest istotą soboty — dnia odpocznienia.

Mówiąc o kapłanach w świątyni Jezus nawiązywał do czwartego przykazania. „Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę” 2 MOJŻ. 20.9. Sobota jest jednak dniem, w którym praca Boża i dla Boga (powtarzam, praca dla Boga) może być wykonywana. Sobota nie jest więc dniem, w którym wolno załatwiać interesy, tj. robić to wszystko, co wykonuje się w ciągu sześciu innych dni tygodnia, a mimo to nie jest dniem bezczynności. Jezus obalił ten fałszywy pogląd żydowski. Sobota nie jest „dniem wypoczynku” w sensie cielesnych przyjemności, ale dniem czci Bożej, pracy dla Boga i dniem Jego uwielbienia. Zbawiciel postawił we właściwej perspektywie zachowywanie soboty, Bożego dnia odpocznienia. Oświadczył, że gdyby znali prawdziwe znaczenie słów: „Miłosierdzia chcę, a nie ofiary”, nie oskarżaliby uczniów.

Sobota przynosi odpoczynek strapionym, zbliża ludzi do Boga, jest porą duchowego odrodzenia, religijnych zgromadzeń i nabożeństw w celu badania Pisma Świętego, modlitwy i rozmyślania. Jest to daleko milsze Bogu niż składanie ofiar! Są ludzie, którzy w sposób bardzo dziwny podchodzą do swych obowiązków w dzień odpocznienia. Ze święta błogosławionego, z dnia łaski czynią brzemię ciężkie do zniesienia, najcięższy dzień. Jezus wiedział, w jakim celu i dla kogo ustanowił dzień odpocznienia. Powiedział, że sobotę ustanowił dla człowieka. Człowiek powinien tego dnia przypomnieć sobie dzieje pierwszych rodziców — Adama i Ewy. Powinien wyobrazić sobie raj i słodki odpoczynek u boku samego Boga, w obliczu Jego błogosławionej świętości.

Pan, który człowieka stworzył na początku, wiedział, że człowiek potrzebuje wypoczynku, odrodzenia, wytchnienia, twórczej radości Bożej. Sobota miała mieć właśnie charakter takiego dnia, ale ludzie zapomnieli o tym i stracili z oczu obraz dnia Chrystusa. W proroctwie Izajasza (58,13.14) znajduje się obietnica dla tych, którzy będą we właściwy sposób święcić dzień sobotni — Boży dzień odpocznienia.

Jezus uważał się za powołanego do nauczania, jak w najwłaściwszy sposób należy spędzać dzień odpocznienia, ponieważ był Panem tego dnia, Panem soboty. Teologowie Jego czasów nie tylko krytykowali Go za to, ale w końcu postanowili zabić z powodu głoszonych przez Niego poglądów o sobocie i dokonywania w tym dniu licznych cudów.

W dniu sobotnim Zbawiciel wszedł do świątyni, gdzie zobaczył człowieka z uschłą ręką. „I zapytali go mówiąc: Czy wolno w sabat uzdrawiać? Chcieli go bowiem oskarżyć. A On im rzekł: Któż z was, mając jedną owcę, gdyby mu ta w sabat do dołu wpadła, to czy jej nie pochwyci i nie wyciągnie? O ileż więcej wart jest człowiek niż owca! A zatem wolno w sabat dobrze czynić. Wtedy rzekł temu człowiekowi: Wyciągnij swoją rękę, a on wyciągnął i stała się znów zdrowa jak druga. A faryzeusze wyszedłszy, naradzali się co do niego, jakby go zgładzić” MAT. 12,10-14; por. MAR. 3,1-6 i ŁUK. 6,6-11. [w górę]

Cóż tych ludzi tak wyprowadziło z równowagi? Dlaczego byli źli, dlaczego spiskowali i radzili przeciwko Jezusowi? Dlatego, że człowiek wyciągnął rękę i na słowo Zbawiciela został wyleczony w dniu sobotnim. Dlatego, że zakłamana faryzejska treść soboty została zdemaskowana, choć Jezus nie złamał prawa i nie zniósł przykazania. Jezus tylko wyraźnie odciął żywą treść dnia odpocznienia od tradycji, która na niej narosła, od grzyba tradycji, który pokrył ją pleśnią, a jednocześnie było to ukazywanie ludziom całej wielkości i piękna soboty.

Jezus nie zniósł soboty, ale ją uświęcił i uczcił. Pokazał, czym sobota jest w rzeczywistości, a uczynił to w sposób najpiękniejszy i najbardziej sprawiedliwy. Zbawiciel obalił bezduszne i bezmyślne tradycje, lecz ówcześni ludzie tak byli do nich przywiązani, że wytężyli całą swoją pomysłowość, aby... zgładzić Jezusa. Zbawiciel jasno wykazał, że uczynki miłosierdzia pozostają w harmonii z Bożym planem i zaleceniami na dzień odpocznienia. W każdym z cudów czynionych przez Zbawiciela tkwił pewien doniosły cel, jakaś mądrość nadludzka, symbol i uniwersalna nauka.
Kiedy Jezus uzdrowił przy sadzawce Betezda człowieka chorego od trzydziestu ośmiu lat, każąc mu wziąć łoże i iść, miał sposobność pouczyć naród o właściwym przestrzeganiu soboty. Błędnie myślący teologowie ówczesnych dni starali się zabić Jezusa, ponieważ uczynił w dniu sobotnim potężny cud
JAN 5,1-18.

Popatrzmy, jak bardzo Żydzi byli zaślepieni i przywiązani do formuł i dogmatów, skoro czynienie bliźnim dobra uważali za obrazę soboty! Później wielokrotnie występowali przeciwko Chrystusowi z oskarżeniem o to, że naruszał sabat. Zapamiętajmy odpowiedź, jakiej Jezus udzielił tym, którzy Mu ten zarzut postawili: „Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam. Dlatego też Żydzi tym usilniej starali się o to, aby go zabić, bo nie tylko łamał sabat, lecz także Boga nazywał własnym Ojcem, i siebie czynił równym Bogu” JAN 5,17.18.

A więc dwa zarzuty postawiono Jezusowi: 1) że naruszał sabat; 2) że czynił się równym Bogu. Z pewnością Jezus nie naruszył soboty uzdrawiając chorego. Naruszył natomiast tradycję, która zakazywała czynienia czegokolwiek dla chorych i cierpiących w dzień sobotni. Naruszył tradycję, rozkazując człowiekowi wstać z łóżka i zabrać je ze sobą. Łóżko to nie było ciężkie (w Piśmie Świętym czytamy o zakazie noszenia w sabat ciężarów, por. JER. 17,21-27). Ot, po prostu coś w rodzaju maty. Chory niosąc je demonstracyjnie w dzień sobotni oznajmił wolę Chrystusa — Pana sabatu.

Jezus rozstrzygnął ostatecznie, jak należy pojmować wolę Jego Ojca. To On współdziałał przy stworzeniu świata i człowieka, widział, jak cały wszechświat drgnął w pierwszym swym ruchu. Wszystkie dzieła Boże były inspirowane Jego miłością i łaską wobec stworzenia. Nie wynika jednak z tego, że Bóg Ojciec od razu całkowicie objawił ludziom swą wolę, jeśli chodzi o dzień sobotni. Bóg przemawiał przez proroków 1 MOJŻ. 2,1-3; 2 MOJŻ. 20,8-11; IZAJ. 58,13; EZECH. rozdz. 20 oraz ustami swego Syna, a Syn Boży uznawał świadectwo proroków MAT. 5,17-19; ŁUK. 16,17. [w górę]

W rzeczywistości nie było podstaw do postawienia Jezusowi zarzutu, że naruszył sobotę. Jezus powiedział na zakończenie: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, nie może Syn sam od siebie nic czynić, tylko to, co widzi, że Ojciec czyni” (Jan 5,19). Zbawiciel jasno wykazał, że ma prawo do objaśniania sposobu spędzania soboty i że Jego słowa harmonizują z prawami ustanowionymi przez Ojca. Powiedział: „Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam”.
Wszystkie dni, w których spełnia się Boży plan zbawienia ludzkości, są dniami Bożymi. Bóg mógłby gwoli zadowolenia krytyków zawiesić wykonywanie wszelkich prac i działań pod koniec tygodnia. Mogłoby się tak dziać w całym wszechświecie. Ziarno nie rosłoby na polu, owoce nie dojrzewałyby na drzewie, pąki nie rozwijałyby się w kwiaty, wszystko zamarłoby, zatrzymałoby się w rozwoju na dzień sobotni. Bóg jednak tego nie uczynił. Nie uczynił, chociaż mógł użyć swojej potęgi i nawet świat mógłby zamierać, ginąć na dzień sobotni.

Pewne czynności dotyczące dnia odpocznienia zgodne są z planem Bożym. „Codzienne potrzeby życia muszą być zaspokojone; chorzy muszą być otoczeni opieką, a potrzebujący pomocy muszą ją otrzymać. Święty dzień boskiego odpoczynku ustanowiony został dla człowieka i z myślą o człowieku, a wszelkie akty miłosierdzia i miłości bliźniego pozostają w harmonii z Jego intencją. Bóg nie pragnie, aby tego dnia Jego stworzenia cierpiały ból większy niż kiedy indziej z tego tylko powodu, że jest to dzień sobotni” (E. G. White, Życie Jezusa).

Jakkolwiek przepisy o sobocie zakazują wykonywania w tym dniu ciężkiej pracy, codziennej pracy, to jednak nie należy wyciągać stąd mylnego wniosku, że ma to być dzień bez działania. Chodzi o wstrzymanie się od tej pracy, która prowadzi jedynie do światowych przyjemności i korzyści. Jak Bóg zakończył dzieło stwarzania i odpoczął w dniu sabatu, tak człowiek musi zostawić swoje codzienne zajęcia i ściśle poświęcić godziny dnia odpocznienia na odpoczynek ducha i ciała, na nabożeństwa i święte uczynki.

Zostało wyraźnie powiedziane w Nowym Testamencie, iż Bóg nie żałował życia, aby uwolnić sobotę od różnych tradycjonalnych naleciałości i wypaczeń strzeżonych czujnie przez ludzi, którzy nawet nie wiedzieli, czego strzegą i w czyim imieniu działają. W dniu sobotnim Jezus uzdrowił kobietę, którą od osiemnastu lat trapiła choroba. Spotkał się wtedy z opozycją ze strony swoich przeciwników (patrz ŁUK. 13,10-17).

Pewnej soboty Jezus spotkał człowieka ślepego od urodzenia. W swoim boskim współczuciu ulitował się nad jego nieszczęściem. Pomazawszy śliną zmieszaną z piaskiem oczy nieszczęśliwca kazał mu się obmyć w sadzawce Syloe i wtedy niewidomy odzyskał wzrok (patrz Ew. Jana rozdz. 9). Przy innej okazji, gdy Zbawiciel był zaproszony na ucztę do jednego ze znakomitszych faryzeuszów, spotkał człowieka chorego na puchlinę wodną i uzdrowił go. Korzystając ze sposobności postawił wtedy wiele dających do myślenia pytań dotyczących soboty ŁUK. 14,1-6. [w górę]

Nic dziwnego, że bigoci i ludzie o powierzchownej religijności mówili: „Człowiek ten nie jest z Boga, bo nie przestrzega sabatu” JAN 9,16. Jezus nie starał się postępować tak, jak nakazywały ludzkie przepisy, tradycje, nakazy i zakazy. Będąc Panem soboty doskonale wiedział, co jest, a co nie, naruszeniem dnia odpocznienia, i w jaki sposób należy święcić ten dzień. Stwierdził też, że nie przyszedł znieść zakon Boży, lecz go wypełnić. „Nie mniemajcie, że przyszedłem znieść zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić. Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie. Ktokolwiek by tedy rozwiązał jedno z tych przykazań najmniejszych i nauczałby tak ludzi, najmniejszym będzie nazwany w Królestwie Niebios; a ktokolwiek by czynił i nauczał, ten będzie nazwany wielkim
w Królestwie Niebios. Albowiem powiadam wam: Jeśli sprawiedliwość wasza nie będzie obfitsza niż sprawiedliwość uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do Królestwa Niebios”
MAT. 5,17-20.

Nie myślmy i nie mówmy tego, że Jezus przyszedł na świat, aby naruszyć przykazania Boże, włącznie z czwartym przykazaniem, które stwierdza, że dzień siódmy — sobota, jest Bożym dniem odpocznienia. Uważne przeanalizowanie wszystkich czynów Zbawiciela w dniu sobotnim utwierdzi nas w przekonaniu, że pozorny plan „naruszania sabatu” jest w istocie planem wydobycia spod skorupy sądów ludzkich, dodatków i przeinaczeń właściwego stanowiska wobec soboty. Było to działanie konsekwentne, aż do męczeńskiej śmierci na krzyżu: „I dlatego Żydzi prześladowali Jezusa, że to uczynił w sabat” JAN 5,16.

Misją Jezusa Chrystusa na ziemi było odrodzenie, zbawienie, danie życia. Kiedy pytał swych nieprzyjaciół: „Czy wolno w sabat dobrze czynić, czy źle czynić, życie zachować czy zabić?”, jasno stwierdza, jakie jest stanowisko Najwyższego w kwestii obchodzenia przez ludzi dnia odpocznienia.

Izrael, lud wybrany przez Boga, przeszedł na bałwochwalstwo i odrzucił nakazy Boga dane mu w kwestii przestrzegania dnia sobotniego JER. 17,24-27; 25,8-11; 2 KRON. 36,5-21. Po wyjściu z niewoli babilońskiej Izraelici zrozumieli, że przyczyną dostania się do niewoli było łamanie przykazań Bożych, a zwłaszcza przykazania o sobocie. Pędzeni domniemaną „gorliwością” nałożyli na dzień sobotni bardzo wiele ograniczeń i nakazów, czyniąc go nieznośnym jarzmem MAT. 23,4. Gdy Jezus odrzucił ich tradycje, prześladowali Go i ukrzyżowali. Tak byli przywiązani do własnych sądów i tradycji, że odrzucili Boży pogląd, jaki na tę sprawę przedstawił im Jezus. W ten sposób odrzucili zbawienie ofiarowane im przez Syna Bożego. [w górę]

Dochodzimy do ostatnich chwil ziemskiego życia Chrystusa — zdradzony przez swego ucznia, opuszczony przez innych, osądzony przez nieprzyjaciół, ukrzyżowany rękami niegodziwych ludzi, zdjęty z krzyża w tajemnicy, został złożony w grobie. Skończył się dzień hańby i tortur. Zaszło słońce, które witało Pana w dzień sobotni. Praca Zbawiciela, dzieło Jego ziemskiego życia dokonało się. Spełniła się Jego boska ofiara. Zbawiciel odpoczął przez święte godziny dnia sobotniego, aby trzeciego dnia zmartwychwstać.

„Na początku Ojciec i Syn odpoczywali w dniu sobotnim, po dokończeniu dzieła stworzenia. Obecnie Jezus odpoczywał po dokonaniu dzieła odkupienia. W tym czasie smutek, gorycz i trwoga panowały w sercach tych, którzy miłowali Go na ziemi. Radość natomiast panowała w niebiosach. Była to radość z obietnicy, ze spełnionych nadziei. Bóg i aniołowie widzieli rezultat Chrystusowego dzieła: odkupienie stworzenia, odrodzenie ludzkości, całkowite pokonanie grzechu” (E. G. White, Życie Jezusa).

Pewnego dnia nastąpi odnowienie „wszechrzeczy, o czym od wieków mówił Bóg przez usta świętych proroków swoich” DZ. AP. 3,21. Wówczas sobota, dzień odpocznienia, który Jezus ustanowił i sam święcił, będzie dniem odpocznienia na całej odnowionej ziemi. Wszyscy zjednoczą się w uwielbieniu Boga i będą przychodzić przed Jego oblicze IZAJ. 66,23.

Zauważmy w Biblii następujące fakty:

1. Jezus nazwał siebie Panem sabatu MAR. 2,27.28. Jeśli Syn Boży nazywa się jego Panem, to jest to wyraźne wyróżnienie dnia odpocznienia. W MAT. 12,8 czytamy: „Albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu”. Tytuł ten wyraźnie przypomina, że Jezus jest protektorem, opiekunem, a nie burzycielem i przeciwnikiem soboty! Stąd właśnie bierze się Jego prawo do decydowania, w jaki sposób należy ten dzień spędzać. Jezus jest jedynym, w pełni kompetentnym wykładowcą prawdy o dniu sobotnim.
2. Zachowywanie soboty było zwyczajem Chrystusa
ŁUK. 4,16.
3. Jezus uwolnił sobotę od naleciałości tradycji, będących dodatkiem faryzeuszów
MAT. 12,1-8,
JAN 7,22-24
.
4. Dokonując cudownych uzdrowień Zbawiciel głosił ewangelię i pokazywał, że akty miłosierdzia i miłości bliźniego nie kolidują z właściwym przestrzeganiem dnia odpocznienia.
5. W swym wielkim proroctwie o zburzeniu Jerozolimy, które nastąpiło w 70 roku po Chrystusie
MAT. 24,20, Jezus uznał ważność zachowywania dnia sobotniego.
6. W czasie ukrzyżowania Chrystusa Boży dzień odpocznienia poprzedzał pierwszy dzień tygodnia
MAT. 28,1.
7. Czwarte przykazanie Boże nakazujące święcenie soboty przestrzegane było przez uczniów i naśladowców Chrystusa
ŁUK. 23,56. [w górę]

Z pewnością wszyscy chrześcijanie zgodzą się z tym, że przykład postępowania Pana Jezusa, „Pana sabatu”, widoczny w całym Nowym Testamencie, jest dla nas przykładem do naśladowania. Bierzmy więc śmiało przykład z Tego, który powiedział, że sobotę ustanowił dla człowieka z myślą o jego szczęściu. Prawdę tę powinni zrozumieć wszyscy chrześcijanie. Okazując szacunek, cześć i miłość Bogu nie możemy zapomnieć, że zwracamy się do Pana soboty i że wszystkich ludzi obowiązują Jego przykazania.

ZNACZENIE ODPOCZYNKU SOBOTNIEGO

1. Po stworzeniu świata w ciągu sześciu dni Bóg odpoczął dnia siódmego 1 MOJŻ. 2,1-3.
2. Stworzyciel pobłogosławił dzień siódmy
1 MOJŻ. 2,3.
3. Bóg uczynił sabat dniem świętym
1 MOJŻ. 2,3; 2 MOJŻ. 20,11.
4. Ustanowił sobotę w raju, kiedy nie było jeszcze grzechu. Dlatego nie mogła być symbolem lub cieniem, który został wprowadzony po upadku w grzech
1 MOJŻ. 2,1-3.
5. Jezus powiedział, że sobota została ustanowiona dla człowieka
MAR. 2,27, czyli dla całej ludzkości, nie tylko dla Żydów.
6. Sabat jest pamiątką stworzenia
2 MOJŻ. 20,11; 31,16.17. Zawsze, gdy święcimy sobotę, rozpamiętujemy to wielkie Boże dzieło.
7. Dzień ten został dany Adamowi, głowie rodzaju ludzkiego
MAR. 2,27; 1 MOJŻ. 2,1-3, i jednocześnie przedstawicielowi wszystkich narodów DZ. AP. 17,26.
8. Nie była to instytucja żydowska, ponieważ została ustanowiona 2300 lat przed powstaniem Izraela. Nigdzie w Biblii nie jest powiedziane o „żydowskim sabacie”, lecz o sabacie Pańskim.
9. Przykazanie dotyczące tego dnia jest częścią wiecznego zakonu Bożego, istniejącego przed ogłoszeniem go na górze Synaj
2 MOJŻ. 16,4.5.27-29, tego, który ma być zapisany w sercach 2 MOJŻ. 20,1-17.
10. Sabat został polecony ludziom jako dzień odpoczynku głosem samego Boga
5 MOJŻ. 4,12.13. Bóg wypisał swym własnym palcem na kamiennych tablicach wszystkie dziesięć przykazań 2 MOJŻ. 1,18.
11. Przykazania były przechowywane w Skrzyni Przymierza w miejscu najświętszym, w przybytku
5 MOJŻ. 10,1-5.
12. Bóg zakazuje pracy w dniu odpocznienia nawet w najbardziej naglących okolicznościach
2 MOJŻ. 34,21.
13. Ukarał wielu Izraelitów, którzy z przekory profanowali sabat
EZECH. 20,12.13.
14. Jest znakiem prawdziwego Boga
EZECH. 20,20. [w górę]
15. Bóg obiecał, że jak długo zachowywany będzie sabat, tak długo stać będzie Jerozolima
JER. 17,24.25.
16. Pozwolił na uprowadzenie narodu w niewolę babilońską, ponieważ nie przestrzegano soboty
NEH. 13,17.18.
17. Bóg obiecał szczególne błogosławieństwo dla wszystkich pogan, którzy pragnęli przestrzegać soboty
IZAJ. 56,6.7.
18. Pragnie, byśmy dzień odpocznienia — sobotę, uważali za „rozkosz”
IZAJ. 58,13.
19. Gdy przeminie „wiele pokoleń”, święty dzień sobotni zostanie przywrócony w ostatnich dniach
IZAJ. 58,12.13.
20. Wszyscy mężowie Boży święcili siódmy dzień tygodnia. Jezus, żyjąc na ziemi, również to czynił
ŁUK. 4,16.
21. Zbawiciel zachowywał przykazania Ojca i trwał w Jego miłości
JAN 15,10. Dlaczego więc nie mielibyśmy iść za Jego przykładem?
22. Sobota jest dniem Pańskim
OBJ. 1,10; MAR. 2,28; IZAJ. 58,13; 2 MOJŻ. 20,11.
23. Jezus ustanowił dzień sobotni dla uczynków miłosierdzia
MAT. 12,5-8.
24. Nie znosząc bynajmniej soboty Jezus nauczał, w jaki sposób należy ją święcić
MAT. 13,1-13.
25. Polecił uczniom modlić się o możliwość właściwego zachowywania soboty w okolicznościach, jakie miały nastąpić za niecałe 40 lat po Jego wniebowstąpieniu
MAT. 24,20.
26. Świątobliwe niewiasty zachowywały sobotę po śmierci Jezusa
ŁUK. 23,56.
27. Trzydzieści lat po zmartwychwstaniu Jezusa Łukasz, pisząc w natchnieniu Ducha Świętego, wspomina o sobocie jako o dniu odpoczynku
DZ. AP. 13,14.
28. To samo czyni w roku 45 apostoł i kaznodzieja — Paweł z Tarsu
DZ. AP. 13,27.
29. Łukasz, natchniony historyk, mówi w roku 52 o dniu sobotnim
DZ. AP. 13,44.
30. Apostoł Jakub w roku 52 nazywa na soborze w Jerozolimie dzień odpocznienia „dniem sabatu”
DZ. AP. 15,21.
31. Głoszenie w tym dniu w szczególny sposób ewangelii było zwyczajem apostoła Pawła
DZ. AP. 17,2.
32. Księga Dziejów Apostolskich wymienia wiele nabożeństw w dniu sobotnim
DZ. AP. 13,14.44; 16,13; 17,2; 18,4.11.
33. Nigdy nie było sprzeczności między Żydami a chrześcijanami co do kwestii soboty, Bożego dnia odpocznienia. Jest to dowód, że w czasach apostolskich chrześcijanie obchodzili sobotę tak samo jak Żydzi. W swych oskarżeniach przeciwko Pawłowi nigdy nie mogli zarzucić mu, że święcił inny dzień odpocznienia. Apostoł Paweł sam zresztą powiedział o sobie: „żem ani przeciwko zakonowi żydowskiemu, ani przeciwko kościołowi, ani przeciwko cesarzowi nic nie zgrzeszył”
DZ. AP. 25,8 BG.
34. W Nowym Testamencie wymienia się sobotę pięćdziesiąt osiem razy, nazywając ją dniem odpocznienia (sabatem), mówi się o niej z najwyższym szacunkiem. Nie ma tam ani jednego słowa, z którego by wynikało, że sobota ma być przekreślona czy zniesiona.
35. W całym Nowym Testamencie nie ma również żadnej wzmianki o wykonywaniu przez chrześcijan jakiejkolwiek codziennej, pospolitej pracy w dniu sobotnim, zarówno przed, jak i po zmartwychwstaniu. Dlaczego więc współcześni chrześcijanie postępują odmiennie od biblijnych chrześcijan? Nie ma przecież nigdzie w Piśmie Świętym stwierdzenia, że Bóg odjął swoje błogosławieństwo od dnia siódmego.
36. Jak przestrzegano sobotę w raju przed upadkiem człowieka, tak samo będzie się ją zachowywać wiecznie na odnowionej ziemi
IZAJ. 66,22.23.
37. Jezus potępił faryzeuszów za to, że przekreślili przykazania Boże swoją tradycją
MAR. 7,12.13.
38. Siódmy dzień tygodnia, czyli sobota, jest zasadniczą i niezmiernie ważną częścią zakonu Bożego, dziesięciu przykazań, wypowiedzianych ustami Bożymi i wyrytych palcem Bożym na tablicach kamiennych
2 MOJŻ. rozdz. 20.
39. Jezus wyraźnie oświadczył, że nie przyszedł na ziemię, aby znieść zakon: „Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków”
MAT. 5,17.18. [w górę]

NIEKTÓRE FAKTY WYBRANE Z BIBLII DOTYCZĄCE PIERWSZEGO DNIA TYGODNIA

1. Pierwsza Boża praca odnotowana przez Biblię wykonana została w niedzielę — pierwszy dzień tygodnia 1 MOJŻ. 1,1-5.
2. Bóg nazwał ją jednym z sześciu dni pracy
2 MOJŻ. 20,8-11.
3. Nie ma choćby najmniejszej wzmianki o tym, że patriarchowie obchodzili ją jako dzień odpoczynku.
4. Nie święcił jej żaden z proroków.
5. Bóg ponownie nazwał ją dniem pracy
EZECH. 46,1.
6. Bóg nigdy nie odpoczywał w niedzielę i nie wyróżnił jej jakimś szczególnym błogosławieństwem.
7. Chrystus nigdy nie odpoczywał w niedzielę i nie przywiązywał do niej większej wagi niż do innych dni pracy.
8. Nie ma również żadnej wzmianki o tym, że apostołowie odpoczywali w niedzielę.
9. Nigdy nie została nazwana świętą.
10. Nie było żadnej podstawy prawnej do uznania jej za dzień odpoczynku. Stąd praca w ten dzień nie jest przestępstwem. „Gdzie bowiem nie ma zakonu, nie ma też przestępstwa”
RZYM. 4,15.
11. Nigdzie w Nowym Testamencie nie zabroniono wykonywania pracy w niedzielę. Nigdzie nie ustalono kar za naruszenie tego dnia, ani nie określono łask i dobrodziejstw dla tych, którzy zachowują ten dzień. Nigdzie nie ma mowy o tym, jak należy obchodzić niedzielę.
12. Niedziela nigdy nie została nazwana dniem odpoczynku, dniem Pańskim. Nie ma żadnych dodatkowych cech świętości, nazywa się po prostu pierwszym dniem tygodnia.
13. Nigdy Jezus nie uczynił żadnej wzmianki o niedzieli jako o dniu świątecznym.
14. Słowo „niedziela” ani razu nie występuje w Piśmie Świętym.
15. Pierwszy dzień tygodnia wymieniony został w Nowym Testamencie tylko ośmiokrotnie:
MAT. 28,1; MAR. 16,2.9; ŁUK. 24,1; JAN 20,1.19; DZ. AP. 20,7; 1 KOR. 16,2. Apostoł Paweł radzi wierzącym wykonywać w tym dniu codzienne zajęcia 1 KOR. 16,2.
16. W całym Nowym Testamencie odnotowane jest tylko jedno zebranie religijne zwołane w pierwszym dniu tygodnia, i to nocą
DZ. AP. 20,5-12. Nie było zwyczajem chrześcijan zgromadzać się w tym dniu. Co do łamania chleba też nie było jakiegoś określonego dnia, w Piśmie Świętym jest powiedziane tylko, że było to akurat w tym dniu i to około północy DZ. AP. 20,7-11.
17. W Piśmie Świętym nigdy nie wspomniano o tym, że pierwszy dzień tygodnia jest pamiątką zmartwychwstania Pańskiego. Jest to tylko tradycja ludzka, która zmieniła przykazanie Boże 
MAT. 15,1-9. To chrzest jest pamiątką śmierci i zmartwychwstania Pana Jezusa RZYM. 6,3-5.
18. W Nowym Testamencie nie jest nigdzie powiedziane o jakiejkolwiek zmianie, o przeniesieniu święcenia soboty — siódmego dnia, na niedzielę — pierwszy dzień tygodnia.

poprzedni wykład:
CO MÓWIŁ JEZUS O DZIESIĘCIU PRZYKAZANIACH

kolejny wykład:
CO MÓWIŁ JEZUS O SĄDZIE OSTATECZNYM
 

 
   

[w górę]

   
 

główna | pastor | lekarz | zielarz | rodzina | uzależnienia | kuchnia | sklep
radio
| tematy | książki | czytelnia | modlitwa | infoBiblia | pytania | studia | SMS-y
teksty | historia | księga gości | tapety | ułatwienia | technikalia | e-Biblia | lekcje
do pobrania
| mapa | szukaj | autorzy | nota prawna | zmiany | wyjście

 
 



 

© 1999-2003 NADZIEJA.PL Sp. z o.o. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Bank: BPH PBK VI/O w Warszawie, PLN: 11 1060 0076 0000 3200 0074 4691
Bank Swift ref. BPH KPL PK